HALLO!

Mijn naam is  Anneke Baan,

Ik ben moeder van 2 uit huis wonende jongvolwassen, partner van A en mens van Charlie, Çava en C.

Ik ben geboren in Kenya en opgegroeid in Senegal.

In Afrika hadden wij geen televisie, wij speelden buiten met poezen, spinnen, honden, slangen, paarden, geiten, vogels, kikkers, kakkerlakken, schorpioenen, takken, water en zand.

We klommen in bomen en vielen er uit, we kropen door reuze cactussen en telden wie de meeste stekels had.

We gingen op avontuur in de steppe. We spraken en dachten in het Frans. Wij hadden geen snoep en we sliepen zonder airco.

De basisschool was Frans georiënteerd inclusief de Franse slag.

Op 4 jarige leeftijd moesten we Franse gedichten uit ons hoofd leren. Bij een fout of ongehoorzaamheid kreeg je liniaal slaag, moest je een hap zeep eten en of een dagdeel in de hoek staan.

Het was me niet duidelijk wat ik fout deed of wanneer ik ongehoorzaam was.

Het was niet gek dat ik na school, door mijn moeder naar mijn kamer werd gebracht om de stress uit mijn lijfje te huilen.

School en ik waren al vroeg in mijn leven geen vrienden.

De angst om fouten te maken, om te falen zat er in..

Ik deed hard mijn best om lief te zijn, om goed te luisteren, om me aan te passen, om aardig gevonden te worden, om niet stout te zijn. Ik liet hierdoor vervelende nare dingen toe  waar ik me direct voor afsloot. Ik zette mijn masker op en hoppa, ik ging door.

Herken jij dit?

Eenmaal in Nederland, bleef mijn masker op.

Ik weet nu dat ik ben gaan dissociëren.

Ik weet nu dat die gaten in mijn geheugen, mijn freeze momenten, mijn overlevingsmechanisme was geweest die mij overeind hield.

Ik weet nu hoe ongelooflijk sterk en veerkrachtig ik toen was.

Het mooie is, is dat iedereen zo krachtig is, jij ook.

Dat wist ik 5 jaar geleden nog niet. Toen voelde ik me vooral heel onveilig, onzeker, te veel, niet goed genoeg, lamlendig, snel geraakt en emotioneel.

Maar ik lachte vriendelijk naar iedereen.

Ik werkte voordat ik ziek werd als creatief therapeut, kindercoach/gezinscoach. Mijn kantoor was mijn atelier waar ik voornamelijk met kinderen aan pracht creaties werkte. Mijn 2 ratten, Ratjetoe en Ratatouille woonde in mijn atelier in een verbouwde poppenhuis en vaak nam ik mijn hond mee naar mijn atelier.

Ik zag hoe kinderen op mijn hond en op mijn ratten reageerde en die 3 op hen. In die tijd was ik opzoek naar opleidingen waar dieren bij een vorm van therapie werden betrokken.

Ik was continu aan het zoeken naar iets anders, wist alleen niet wat. Ik liep vast, ik was oververmoeid en wenste mezelf een klein ongelukje toe zodat ik even niets hoefde te doen, even uitrusten. Ik wist niet waar mijn lusteloze, moedeloze gevoel vandaan kwam.

Ik was net gescheiden, mijn hond kwam plots te overlijden, mijn zieke kat liet ik inslapen, mijn prachtkater miste zijn vriendjes en overleed een paar weken later.

Binnen 7 weken na haar diagnose overleed mijn vriendin, collega, mood-maker, grappenmaker, down-2-earth-person en zakenpartner in 1.

Veel verdriet in een korte tijd.

Achteraf was het ook niet gek dat ik vlak daarna, nu 5 jaar geleden ziek werd. Ik kon niet anders dan stoppen met wat ik deed. Ik moest verhuizen, als ZZP'er had ik ineens geen inkomsten meer. Alles stortte in maar mijn masker bleef shinen maar ik? Geen idee meer wie ik was.

5 jaar geleden viel mijn lichaam uit. Mijn lichaam vond het wel genoeg.

Genoeg stress, genoeg kop in het zand steken, genoeg met pleasen, genoeg rekening houden met andermans gevoelens, genoeg met alle borden hoog houden, het was genoeg.

Mijn lichaam viel letterlijk uit. Mijn linkerarm was verlamd, ik had last van zenuwpijn. Ik wilde op sommige momenten mijn linkerarm afzagen.

Het was klaarblijkelijk tijd voor mij om een andere richting op te gaan.

De medische molen waar ik in terecht kwam gaf aan dat ik een verwaarloosde dubbele nekhernia had (?) Een beklemming in mijn zenuwstelsel. De medicatie die ik kreeg hielp niet.

Na een jaar toch maar een second opinion aangevraagd. Bleek dat mijn nekhernia geen beklemming aangaf. Waar kwam die pijn en mijn verlamde arm dan vandaan?

Een combinatie van een verwaarloosde lichamelijke trauma en psychosomatisch.

Maar ik als Therapeut... psychosomatisch?

"Nou ja, ik ben toch niet gek? Ik voel het toch?"

In die periode ging ik ook langs bij een vriendin die anders keek naar een fysiek lichaam.

(www.praktijk-anu)

Zij gaf aan dat ik veel meer in balans moest komen.

Mijn geest en lichaam lagen mijlenver uit elkaar.

Zij heeft mij aan het denken gezet. Helemaal tijdens mijn revalidatie toen mijn trauma's boven water kwamen. Herinneringen waarvan ik alleen het begin nog van wist en de rest was gewist. Wat is er met mij gebeurd? Ik kon het verwoorden maar de pijn, de angst, het gevoel van, die bleven.

Rond die tijd ben ik begonnen met een opleiding Systemisch en energetisch coachen.

Mijn pup Charlie liet al vanaf dat ze bij mij was zien waar mijn belemmeringen zaten. Ik kon mijn opleiding systemisch werken met dieren direct inzetten.

Door veel in de weer te zijn geweest met mijn systemen, opstellingen en het werken met dieren als spiegel heb ik geleerd om mezelf aan te kijken.

Het was alles behalve leuk, enorm confronterend.

Ik heb veel geleerd over mezelf. Ik weet waarom ik deed wat ik deed en waarom ik nu doe wat ik doe.

Ik ben me gaan verdiepen in mijn eigen energetische kracht, mijn gedachtenkracht.

Eén en al verwondering.

Zo wonderlijk hoe sterk je bent.

Mijn arm functioneert weer, Ik heb tijdens deze emotionele rollercoaster geleerd dat mijn fysieke lichaam het best functioneert als ik luister naar mijn innerlijk.

Ik ben geen robot.

Dieren spelen net als in mijn jeugd in Afrika nog steeds een grote rol in mijn leven. Ik zie ze, ik hoor ze, ik leer van hen, elke dag weer.

Net voor de bevalling van Çava (mijn kat), wist ik wat ze nodig had, en voelde ik aan wanneer zij mij nodig had. Na de bevalling wilde ze dat ik bij haar bleef, ze legde haar kittens in mijn handen om ze schoon te vegen. Hoe liefdevol is dat. Ze vond ook dat de kittens bij mij in bed moesten liggen, wel gezellig maar niet echt praktisch.

Ook wist ik voordat Charlie (mijn pup) een allergietest moest ondergaan dat ze allergisch was voor kip en voor gras.

Ik weet ook dat door mijn hechtingsprobleem zij last heeft van verlatingsangst. Wij versterken en helpen elkaar.

Hoe luister je naar je huisdier is een super talent die iedereen die dieren heeft wil kunnen.

Het leuke is, jij kan dat ook, als je maar weet hoe je luistert.

Je ingevingen,

dat is het begin.

Waarom heb je ze,

wat kun je ermee,

kun je er op vertrouwen?

Ik heb aan den lijve ondervonden dat

 'ja absoluut'

het antwoord is.

Zo blij dat ík nu kan 'zijn'

Puur, liefdevol, eerlijk,

onvoorwaardelijk en vol verwondering

sta ik in het leven.

Herinnerlijk